Het fertiliteitstraject wil niet lukken. Clomid slaat niet aan waarop de gynaecoloog beslist dat ik eerst maar moet afvallen. Mensen die zich verdiept hebben in PCOS weten dat afvallen voor deze groep dames niet makkelijk gaat. Ik wil die strijd waarin ik dood ongelukkig wordt van de weegschaal niet aan gaan. Ik voel mij goed, fit en gezond. Dat is wat voor mij telt. Ik accepteer dus het feit dat er geen volgend kindje komt. Niet makkelijk, maar ik kon mijzelf er in vinden. Ik bedoel, Logan was geen makkelijke baby. Snel overprikkeld, tijdens sprongetjes heeel veel huilen, het huilen bij tandjes wat door komt en vooral het eindeloos wiegen van je baby.
Ik had er vrede mee dat ik mijzelf die bloed zweet en tranen in ieder geval zou gaan besparen. Ik en mijn man gebruikte geen anticonceptie. Allebei trouw aan elkaar dus waarom zou je? Zwanger worden zit er toch niet in.
In 2021 gingen wij op vakantie, gewoon in Nederland op een vakantiepark. Onwijs leuk voor Logan en Ralph vind het ook fijn om er even heerlijk tussen uit te piepen. Ikzelf ben liever thuis: een echte huismus. Dus met lood in mijn schoenen zijn wij gegaan.
De vakantie zelf zat ik echt niet in mijn nopjes, de dagen gingen sloom en ik kon letterlijk huilen van heimwee. Niet erg, zo gaat het elk jaar. Die paar dagen zou ik heus wel overleven. Standje pokerface en door gaan, Ralph en Logan hebben het wél onwijs naar hun zin.
Eenmaal thuis verloor ik ineens bloed. Gek, want een cyclus heb ik niet echt maar enkele weken daarvoor was ik nog ongesteld. Ofja, een menstruatie kun je het niet noemen.. het is een ontrekkingsbloeding, er wordt namelijk geen eitje afgevoerd.
Tot ik er een vriendin over sprak en mij toch echt op het hart drukte dat ik toch maar een zwangerschapstest moest gaan doen. Zo gezegd zo gedaan. Ik weet nog dat ik dacht “ ik zal het maar doen dan, om haar tevreden te stellen”
Tot de test positief was. Ik geloofde niet wat ik zag. Zwanger? Ik? Neee dat kon niet. Die kans was volgens de gyneacoloog zó onwijs klein. Ik belde Ralph op die net de werkauto aan het ophalen was, maar hij nam niet op. Ik baalde want kon niks uitbrengen, ik was in complete shock en moest het delen om te beseffen wat er zojuist gebeurd was.
Ik moést het kwijt want ik geloofde werkelijk waar mijn ogen niet. Ik besloot mijn moeder op te bellen en zij nam gelukkig wel haar telefoon op. Ik barste in tranen uit, zo blij.
De zwangerschap zelf is enorm pittig geweest. Met vlagen was ik blij en dankbaar maar de grootste periode in die 9 maanden was ik diep ongelukkig. Al die fases die bij Logan verschrikkelijk waren moest ik nu wél weer door gaan maken. Je zou denken wat een ondankbaar ding ben je, maar de werkelijkheid is dat ik in een prenatale depressie terecht kwam.