Het is een heftig jaar geweest. Een perfecte kraamweek waarop volgend 3 maanden vol met gekrijs. Heel veel emoties en verdriet en een depressie. Jullie kennen mijn verhaal. Maar toen de donkere wolken weg waren was er ook heel veel licht aan het einde van die lange heftige tunnel.
Want wat is het een heerlijk kind. Ze is áltijd vrolijk, af en toe kibbig maar daar is het ook een meisje voor. Ik geniet nóg meer van Juna dan dat ik deed bij Logan toen hij die leeftijd had. Waarom? Geen idee. Misschien omdat Juna een cadeautje is, of omdat ik me er bewust van ben dat die eerste maanden enorm heftig waren. Emotioneel is het een lange rollercoaster geweest voor mij. Maar nu alles stabiel is omtrent Juna heb ik mijn gevoel en emoties een plekje kunnen geven.
Juna houd van spelen met haar grote broer, is dol op hond(je) Saar, kan zich prima alleen vermaken en houd van alles dat je kunt eten. Het maakt werkelijk waar niet uit wat je haar geeft, alles werkt ze naar binnen. Ohja, behalve broodkorstjes. Maar goed als ze de leeftijd heeft dat ik haar kan uitleggen dat ze kan fluiten als ze haar korstjes eet zal dat ook wel goed komen.
Op de opvang doet ze het super, ze laat zich horen als ze het ergens niet mee eens is. Ze slaapt super en ook haar watervrees is zo goed als weg! Waarom baar ik baby’s die niet van het badje houden? Haha.
Ik kijk positief terug op vooral haar laatste half jaar. De eerste 6 maanden hebben zowel ik als Juna het enorm moeilijk gehad. Maar we maken dat nu dubbel en dwars goed samen. Ondanks dat ze écht een papa’s meisje is krijg ik de knuffels en niet papa. En daar geniet ik intens van! ❤️
Reactie plaatsen
Reacties