Het was echt rampzalig. Tenminste, voor iemand die zwanger wil raken was het rampzalig. Ik menstrueerde 2, maximaal 3 keer per jaar. Dat was het, daar moest ik het mee doen. Volgens deskundigen is het zo dat een cyclus die langer duurt dan 46 dagen enkel een ontrekkingsbloeding is en er dus geen eicelrijping heeft plaats gevonden. De dagen tussen die 2 of 3 keer per jaar komt natuurlijk nog niet misschien in de buurt van die 46 dagen.. en dus weinig hoop op een zwangerschap.
Inmiddels is dat natuurlijk allemaal goed gekomen dankzij de fertiliteitsbehandeling die wij destijds gevolgd hebben, inmiddels is Logan 3,5 jaar oud.
Na Logan is mijn cyclus iets verbeterd, maar nog lang niet wat het zijn moest. Ik menstrueerde ongeveer elke 3 maanden en de hoop op een tweede fertiliteitsbehandeling die niet aan sloeg hadden we opgegeven, tot ik onverwachts in verwachting bleek te zijn. Een groot cadeau! Het kán dus écht, ook als je een langere tijd tussen je cyclus hebt zitten!
Ons tweede kindje, Juna is nu inmiddels bijna 9 maanden oud en mijn lichaam lijkt wel een soort van reset te hebben gehad. Net nu wij compleet denken te zijn heeft mijn lichaam het ineens allemaal keurig op orde. Ik heb nu al 4 cyclussen gehad van 42 dagen. Precies 6 weken. Ook zijn andere klachten die ik had waarvan PCOS de boosdoener is afgenomen. Zoals:
- minder moodswings
- minder cravings ( PCOS hangt samen met glucose en het craven daar van)
- minder overbeharing
Allemaal heel positief dus. Mijn levensstijl of voedingspatroon zijn niet drastisch veranderd maar doordat die craving minder is heb ik wel minder snaai momenten.
Enorm blij ben ik met deze verbetering. Hoe dit komt kan ik je niet precies zeggen. Wel weet ik dat door een zwangerschap/bevalling je hormoonhuishouden behoorlijk op zijn kop gezet wordt, waardoor je lichaam een soort reset kan ervaren.